The Overstory توسط ریچارد پاورز - پاتریشیا وسترفورد

Richard Powers ' The Overstory ، برنده جایزه پولیتزر برای داستان ، کتابی باورنکردنی است. این زیبا ، بی رحمانه ، شاعرانه و درمانی است. چندین مهمان در پادکست آن را به من توصیه کردند و هیو جکمن بهترین توصیف را به من داد: "این به همان شکلی است که طبیعت برای شما کار می کند. صبور است و عجله ای ندارد. کند است و ثابت است و درست است. "

یکی از فصل های مورد علاقه من ،" پاتریشیا وستفورد "، یک اثر هنری است و به محض اینکه آن را تمام کردم ، می خواستم آن را به اشتراک بگذارم.

داستان اصلی پاتریشیا در زیر با مجوز به اشتراک گذاشته شده است ، و من به نویسنده ریچارد پاورز و دبلیو دبلیو نورتون و کمپانی ، سپاسگزارم ویژه. داستان او شما را جذب خواهد کرد ، و من کاملاً خواندن کل کتاب را توصیه می کنم ، که ممکن است طولانی مدت باشد تأثیر ماندگار.

وارد شوید Overstory …

سال 1950 است و مانند پسر سیپاریسوس ، که به زودی او را کشف خواهد کرد ، پتی وسترفورد کوچک عاشق گوزن های حیوان خانگی خود می شود. هرس از شاخه ساخته شده است ، هر چند زنده است. همچنین: سنجاب های جفت پوسته چسب چوب گردو ، خرس های ساخته شده از گلوله های شیرین ، اژدها از غلاف درختان قهوه کنتاکی ، جن ها کلاه های بلوط را به تن می کنند و فرشته ای که بدن مخروط کاج فقط دو برگ خال برای بال دارد.

این موجودات را با راهپیمایی جلوی سنگریزه و مبلمان قارچ خانه های مفصلی می سازد. او آنها را در تختخوابهایی با ملافه های گلبرگ ماگنولیا می خوابد. او مراقب آنهاست ، روح راهنمای پادشاهی که شهرهایش در پشت درهای بسته و در گودالهای درختان قرار گرفته اند. ناتول ها به پنجره هایی آهسته تبدیل می شوند که از طریق آنها با نگاهی خسته کننده می تواند سالن های دعوت شهروندان چوبی ، خویشاوند گمشده انسان ها را ببیند. او در آنجا با موجوداتش در معماری کم حجم تخیل زندگی می کند ، بسیار غنی تر از پیشنهادات زندگی تمام عیار. وقتی سر عروسک چوبی کوچکش پیچ خورد ، او آن را در باغچه کاشت ، مطمئناً بدن دیگری رشد می کند.

همه موجودات شاخه ای او می توانند صحبت کنند ، اگرچه اکثر آنها مانند پتی ، به کلمات احتیاج ندارند. خودش تا سه سالگی چیزی نگفت. دو برادر بزرگتر او زبان پنهانی او را برای والدین ترسیده خود تفسیر کردند ، که فکر کردند او باید کمبود روانی داشته باشد. آنها پتی را برای انجام آزمایشاتی که تغییر شکل گوش داخلی را نشان داد ، به کلینیک Chillicothe آوردند. این کلینیک سمعک هایی به اندازه مشت برای او داشت که از آنها متنفر بود. وقتی سخنرانی خودش سرانجام شروع به جریان كردن كرد ، این افكار او را در پشت دوغابی سخت فهمیده برای افراد ناآگاه پنهان كرد. این کمک نکرد که صورتش شیب و خراب باشد. بچه های همسایه ها از او فرار کردند ، این چیز فقط یک انسان مرزی است. افراد بلوط بسیار بخشنده ترند.

پدرش به تنهایی دنیای جنگل های او را می فهمد ، زیرا او همیشه هر کلمه ضخیم شده او را می فهمد. او با او یک غرور دارد که این دو پسر آن را قبول می کنند. با آنها ممکن است پدر توپهای نرم را پرتاب کند و جوک های بسته بندی شده آدامس را بازگو کند و بازی کند. اما او بهترین هدایای خود را برای دختر کوچک گیاه خود ، پاتی ، محفوظ می دارد.

نزدیکی آنها مادر او را آزار می دهد. "من از شما می پرسم. آیا تابحال چنین ملت کوچکی از دو نفر وجود داشته است؟ "

بیل وسترفورد پاتریشیا را هنگام بازدید از مزارع جنوب غربی اوهایو در تورهای خود به عنوان یک عامل تمدید خدمات ، با خود می برد. او سوار هواپیمای خلبان در Packard مورد ضرب و شتم با تخته کف کاج می شود. جنگ به پایان رسیده است ، جهان در حال ترمیم است ، کشور مست علم است ، کلید زندگی بهتر است و بیل وسترفورد دخترش را برای دیدن جهان بیرون می برد.

مادر پتی به سفرها اعتراض می کند. دختر باید در مدرسه باشد. اما اقتدار نرم پدرش غالب است. "او هیچ چیز بیشتر از آنچه که با من خواهد آموخت نخواهد آموخت."

مایل بعد از مایل شخم زدن ، آنها آموزش پرسه زدن خود را برگزار می کنند. او رو به روی اوست تا بتواند لبهای متحرکش را بخواند. او به داستانهای او می خندد – رونق ضخیم و آهسته – و پاسخهای مشتاقانه هر یک از س hisالاتش را می زند. کدام یک بیشتر است: ستاره های کهکشان راه شیری یا کلروپلاست های یک برگ ذرت؟ کدام درختان قبل از برگ زدن و کدام گل بعد از گل دادن؟ چرا برگهای بالای درختان اغلب کوچکتر از برگهای پایین آن هستند؟ اگر نام خود را به ارتفاع چهار پا در پوست درخت راش حک کنید ، بعد از نیم قرن چقدر می تواند بلند باشد؟

او جواب این جواب آخر را دوست دارد: چهار پا . هنوز چهار پا همیشه چهار پا ، هرچقدر درخت راش بلند باشد. او نیمی از قرن گذشته هنوز این جواب را دوست خواهد داشت.

به این ترتیب ، انیمیسم بلوط ذره ذره به گیاه خود تبدیل می شود. او به همین دلیل ستاره و تنها دانش آموز پدرش می شود که تنها او ، از همه خانواده ، آنچه را که او می داند می بیند: گیاهان اراده و حیله گر هستند و بعد از چیزی ، درست مثل مردم. او درایوهای آنها ، در مورد همه معجزات موربی که سبز می تواند ابداع کند ، به او می گوید. مردم گوشه ای از رفتار کنجکاو ندارند. موجودات دیگر – بزرگتر ، کندتر ، پیرتر ، با دوام تر – عکسها را صدا می کنند ، هوا را ایجاد می کنند ، خوراک ایجاد می کنند و هوا را ایجاد می کنند.

"این ایده خوبی است ، درختان. به قدری عالی است که تکامل مرتباً آن را اختراع می کند. »

او به او می آموزد که یک پوسته پوسته را از یک درخت جنگل زرهی بشناسد. هیچ کس دیگری در مدرسه او حتی نمی تواند از طریق ممرز مملو از گل و بلبل صحبت کند. واقعیت او را عجیب و غریب می داند. "بچه های کلاس من فکر می کنند که یک گردوی سیاه دقیقاً شبیه خاکستر سفید است. آیا آنها نابینا هستند؟ "

" نابینایان گیاهی. نفرین آدم ما فقط چیزهایی را می بینیم که شبیه خودمان هستند. داستان غم انگیز ، کیدو نیست؟ "

پدرش با خود هومو ساپینس کمی مشکل دارد. او در میان افراد خوبی که مزارع خانوادگی آنها قادر به تسلیم زمین نیستند و شرکتهایی که می خواهند زرادخانه را به آنها بفروشند تا تسلط کامل پیدا کنند ، گرفتار شده اند. هنگامی که ناامیدی های روز برای او بیش از حد بزرگ می شود ، آهی می کشد و فقط برای گوش های معلول پتی می گوید: "آه ، برای من یک دامنه تپه را خریداری کن که از شهر دور است."

آنها از زمینی عبور می کنند که زمانی در جنگل راش تاریک پوشیده شده است. "بهترین درختی که می توانستید ببینید." نیرومند و پهن اما پر از لطف ، با نجیبانه در پایه ، در ازاره خود قرار می گیرد. سخاوتمندانه با آجیل هایی که همه افراد را می خورند. تنه صاف و خاکستری سفید آن بیشتر شبیه سنگ است تا چوب. او به او می گوید برگهای پوستی رنگی که زمستان را سوار می کنند – درخشش در برابر چوب های جنگلی برهنه همسایه. زیبا با شاخه های محکم و بسیار شبیه بازوهای انسان ، و مانند نوک انگشتان دست بالا می رود. در بهار مبهم و کمرنگ است ، اما در پاییز اسپری های تخت و گسترده آن هوا را با طلا غسل می دهند.

"چه اتفاقی برای آنها افتاده است؟" کلمات دختر وقتی غم و اندوه آنها را سنگین می کند ضخیم می شوند.

"ما این کار را کردیم." او فکر می کند که آهی پدرش را می شنود ، هرچند او هرگز چشم از جاده بر نمی دارد. "راش به كشاورز گفت كه كجا شخم بزند. سنگ آهک زیر آن ، پوشیده شده از بهترین و تاریک ترین لجنی است که یک مزارع می خواهد. "

آنها از مزرعه ای به مزرعه دیگر می روند ، بین بلای سال گذشته و خاک سطحی در حال نابودی سال آینده. او چیزهای خارق العاده ای به او نشان می دهد: پهن شدن کامبیوم چنار که میله تیر شوین پیر را که در دهه های گذشته به آن تکیه داده بود ، بلعید. دو نارون که بازوهای خود را به دور هم می چرخانند و یک درخت می شوند.

"ما درباره چگونگی رشد درختان اطلاعات کمی داریم. تقریباً هیچ چیز در مورد چگونگی شکوفه و شاخه و ریزش و بهبودی خودشان وجود ندارد. ما به طور جداگانه کمی در مورد تعدادی از آنها یاد گرفته ایم. اما هیچ چیز کمتر از درخت منزوی یا اجتماعی نیست. "

پدر او آب ، هوا ، زمین و خورشید او است. او به او می آموزد که چگونه یک درخت را ببیند ، غلاف سلولهای زیر هر سانتی متر مربع پوست که کارهایی را انجام می دهد که هیچ مردی هنوز کشف نکرده است. او آنها را به یک تکه چوب از چوب های سخت در پایین یک جریان آهسته سوق می دهد. "اینجا! به این نگاه کن این را ببینید! " تکه ای از ساقه های باریک ، هر کدام دارای برگ های بزرگ و آویزان. یک گوسفند بزرگ از درختان. او را وادار می کند که شاخ و برگ گیاهان غول پیکر مانند را خرد کند. بوی آن تند است ، مانند تخته سیاه. او یک ترشی ضخیم و زرد رنگ از زمین برمی دارد و آن را برای او نگه می دارد. او بندرت او را بسیار هیجان زده دیده است. او چاقوی ارتش خود را برداشته و میوه ها را از وسط نصف کرده و تفاله کره و دانه های سیاه براق را در معرض دید قرار می دهد. گوشت باعث می شود که از لذت فریاد بزند. اما دهان او پر از پودینگ اسکراب است.

"پنجه پنجه ای! تنها میوه گرمسیری که از مناطق گرمسیری فرار کرده است. بزرگترین ، بهترین ، عجیب ترین ، وحشی ترین میوه بومی این قاره که تاکنون ساخته شده است. در حال رشد بومی ، همین جا در اوهایو. و هیچ کس نمی داند! "

آنها می دانند. دختر و پدرش او هرگز به هیچ کس محل این وصله را نمی گوید.

با تماشای مرد ، شنوا و سخت گفتار پتی می فهمد که لذت واقعی شامل این است که می دانیم خرد انسان از لرزش راش کمتر است. یک نسیم. به همان اندازه که هوا از غرب می آید ، چیزهایی که مردم با اطمینان می دانند تغییر خواهد کرد. هیچ واقعیتی وجود ندارد . فروتنی و نگاه کردن تنها چیزهای قابل اطمینان است.

او او را در حیاط خانه پیدا می کند و از بالهای دوقلوی سامره های افرا پرنده می سازد. نگاه عجیب و غریبی از چهره او پیدا می شود. او یکی از دانه ها را بالا نگه داشته و آن را به سمت غولی که آن را ریخته است نشان می دهد. "آیا شما توجه کرده اید که چگونه بیشتر از زمان وزش باد به سمت پایین ، بذرهای بیشتری را آزاد می کند؟ چرا چنین است؟ »

این س questionsال ها مورد علاقه او در جهان است. او فکر می کند. "سفرهای دورتر؟"

او انگشت خود را به سمت بینی خود می گذارد. "بینگو!" او به درخت نگاه می کند و اخم هایش را اخم می کند ، و دوباره معما های قدیمی را کار می کند. "فکر می کنید همه چوب ها از کجا می آیند تا از این چیز کوچک به آن برسند؟"

حدس وحشی. "کثیفی؟"

"چگونه می توانیم این موضوع را بفهمیم؟"

آنها این آزمایش را با هم طراحی می كنند. آنها دویست پوند خاک را در وان چوبی در جبهه جنوبی انبار قرار دادند. سپس آنها یک راش سه زاویه ای از جام آن بیرون می آورند ، آن را وزن می کنند و به داخل لوم هل می دهند.

"اگر یک تنه را ببینید که پر از حروف است ، یک راش است. مردم نمی توانند به نوشتن در تمام سطح خاکستری صاف کمک کنند. خدا آنها را دوست دارد. آنها می خواهند سال به سال قلب بزرگترشان را بزرگتر ببینند. عاشقان فوند ، مانند شعله های خود بی رحمانه ، نام معشوقه خود را در این درختان قطع می کنند. کمی ، افسوس ، آنها می دانند یا توجه می کنند که این زیبایی های او چقدر فراتر می رود! "

او به او می گوید که چگونه کلمه راش به کلمه کتاب تبدیل می شود ، به زبان بعد از زبان. چگونه کتاب از ریشه راش منشعب شده و دوباره به زبان اصلی بازمی گردد. چگونه پوست راش میزبان حروف اولیه سانسکریت است. پتی دانه های ریز آنها را بزرگ می کند تا با کلمات پوشانده شود. اما انبوه چنین کتاب عظیمی از کجا خواهد آمد؟

"ما برای شش سال آینده وان را مرطوب و عاری از علف های هرز نگه خواهیم داشت. هنگامی که شما شانزده سال شیرین شوید ، ما دوباره درخت و خاک را وزن می کنیم. "

او او را می شنود ، و می فهمد. این یک علم است و ارزش آن یک میلیون برابر بیشتر از هر چیزی است که هر کس ممکن است به شما سوگند یاد کند.

در زمان ، او تقریباً به اندازه پدرش در گفتن آنچه که پژمردگی یا لرزاندن محصولات یک کشاورز است خوب است. او از امتحان او دست بر می دارد و شروع به مشاوره می کند ، البته نه در حضور کشاورزان ، اما بعداً ، دوباره در ماشین ، وقتی آنها تفکر تفکر یک تیم را دارند.

در چهاردهمین سالگرد تولد او ، او ترجمه معجزه آسای اووید دگرگونی است. نوشته شده است: برای دختر عزیزم ، که می داند درخت خانوادگی واقعاً چقدر بزرگ و گسترده است. پاتریشیا کتاب را به اولین جمله باز می کند و می خواند:

بگذارید اکنون برای شما آواز بخوانم ، در مورد اینکه چگونه مردم به چیزهای دیگر تبدیل می شوند.

با این کلمات ، او به جایی برگردد که بلوط یک قدم با چهره فاصله دارد و مخروط های کاج بدن فرشتگان را می سازند. او کتاب را می خواند. داستان ها عجیب و روان هستند ، به قدمت بشر. آنها به نوعی آشنا هستند ، گویی که او با شناخت آنها به دنیا آمده است. به نظر می رسد افسانه ها در مورد تبدیل شدن افراد به موجودات زنده دیگر کمتر از سایر موجودات زنده است به گونه ای بازجذب ، در لحظه بزرگترین خطر ، وحشی درون افراد که واقعاً هرگز از بین نرفته است. در حال حاضر بدن پاتریشیا به خوبی مسخ شکنجه شده خود را به چیزی تبدیل کرده است که او به هیچ وجه نمی خواهد. شعله ور شدن جدید در سینه و باسن ، شروع لکه بین پاهای او ، او را نیز به نیمه حیوان باستانی تبدیل می کند.

او داستان هایی را که مردم به درخت تبدیل می شوند را به بهترین وجه دوست دارد. دفن ، درست قبل از اینکه آپولو بتواند به او صدمه بزند و به او صدمه بزند ، به یک لورن خلیج تبدیل شده است. زنان قاتل Orpheus ، زمین را محکم نگه داشته و مشاهده می کنند که انگشتان انگشتان آنها به ریشه و پاها به تنه های چوبی تبدیل می شوند. او درباره پسر سیپاریسوس می خواند ، که آپولو او را به سرو تبدیل می کند تا شاید برای همیشه برای آهوی حیوان خانگی کشته شده اش غمگین شود. این دختر در داستان میرا ، چغندر ، گیلاس ، قرمز سیب تبدیل می شود و پس از خزیدن در تخت پدرش به یک قاچاق تبدیل می شود. و او نزد آن زوج ثابت قدم ، باوسیس و فیلمون گریه می کند ، و قرنها را با هم به عنوان بلوط و لیندر سپری می کنند ، پاداش آنها برای گرفتن غریبه هایی که معلوم شد خدایند. [پانزدهمینپاییزاوفرامیرسدروزهاکوتاهمیشودشبزودمیافتد،بهدرختانعلامتمیدهدکهپروژهقندسازیخودرارهاکنند،تمامقسمتهایآسیبپذیررابریزندوسختشوندشیرهسقوطمیکندسلولهانفوذپذیرمیشوندآبازتنههاخارجشدهوبهحالتضدیخمتمرکزمیشودزندگیخفتهدرزیرپوستآنقدرباآبپوشاندهشدهاستکهدیگرچیزیبرایکمکبهمتبلورشدنآنباقینماندهاست

پدرش توضیح می دهد که این حقه چگونه انجام شده است. "در مورد آن فکر کنید! آنها فهمیده اند که چگونه باید در جای خود محبوس شده و بدون هیچ گونه محافظت دیگری ، در زیر سی درجه زیر صفر توسط باد شلاق زده شود. "

بعداً همان زمستان ، بیل وسترفورد پس از غروب آفتاب هنگام سفر پكارد از یك سفر میدانی به خانه می آید. از یخ سیاه وقتی ماشین از جاده به داخل خندقی می چرخد ، او را از ماشین انداخته اند. بدن او قبل از سقوط به یک ردیف نارنجی Osage که کشاورزان یک و نیم قرن قبل برای پرچین کاشته بودند ، بیست و پنج فوت پرواز می کند.

در مراسم خاکسپاری ، پتی از اوید می خواند. ترویج Baucis و Philemon به درختان. برادرانش فکر می کنند او ذهن خود را از غم و اندوه از دست داده است.

او اجازه نمی دهد مادرش چیزی بیرون بیاندازد. او چوب دستی و کلاه چوب خوک او را در نوعی حرم نگه می دارد. او کتابخانه ارزشمند خود را حفظ می کند – آلدو لئوپولد ، جان مویر ، متون گیاه شناسی ، و جزوه های Ag Extension که به وی در نوشتن کمک کرد. او نسخه ای از اوید بزرگسال را پیدا می کند که در حالی که مردم راش را علامت گذاری می کنند ، روی همه علامت گذاری شده است. زیر خط در اولین خط شروع می شود ، سه برابر: بگذارید اکنون در مورد چگونگی تبدیل شدن افراد به چیزهای دیگر برای شما آواز بخوانم.

دبیرستان سعی می کند او را بکشد. ویولا در ارکستر ، افرا با خاطرات قدیمی تپه ، زیر چانه زوزه می کشد. عکاسی و والیبال. او دو دوست تقریباً واقعی دارد که واقعیت حیوانات را درک می کنند ، حداقل اگر کاملاً گیاهی نباشد. او از همه جواهرات ، لباسهای پارچه ای و جین پرهیز می کند ، چاقوی ارتش سوئیس را به همراه دارد و موهای بلند خود را که در اطراف جمجمه اش قرار دارد ، می پوشد.

ناپدری می آید ، کسی که به اندازه کافی باهوش است و سعی نمی کند اصلاحش کند. یک آسیب روحی درگیر یک پسر ساکت است که دو سال خواب می بیند که او را به سالن بزرگسالان برساند ، پسری که باید رویای او از یک قلعه بلوط سفید از طریق قلب بمیرد.

در تابستان هجدهم سالگی خود را آماده می کند تا سر او برای مطالعه گیاهشناسی به شرق کنتاکی رفت ، او به یاد می آورد که راش در وان خاک آن در کنار انبار رشد می کند. شرم از او عبور می کند: چگونه او ممکن است آزمایش را فراموش کند؟ او دو سال از قول خود به پدرش گذشته است. به طور کلی شانزده شیرین را رد کرد.

او یک بعد از ظهر ژوئیه را صرف آزاد کردن درخت از خاک و خرد کردن هر انگشت خاک از ریشه های آن کرد. سپس او هر دو گیاه و زمینی را که از آن تغذیه کرده وزن می کند. وزن کسر اونس بچنوت اکنون بیش از وزن اوست. اما وزن خاک دقیقاً همان چیزی است که انجام داده منهای یک یا دو اونس. هیچ توضیحی دیگر وجود ندارد: تقریباً تمام توده درخت از هوا آمده است. پدرش این را می دانست.

او آزمایش خود را در جایی پشت خانه که خودش و پدرش دوست داشتند شب های تابستان در آنجا بنشینند و به آنچه مردم دیگر سکوت می نامند گوش دهند. او آنچه را که او درباره این گونه به او گفته بود به خاطر می آورد. مردم ، خدا آنها را دوست دارد ، باید بیش از همه راش بنویسند. اما بعضی از افراد – بعضی پدرها – همه جا توسط درختان نوشته شده اند.

او قبل از رفتن به مدرسه ، با چاقوی ارتشی اش ، چهار فوت بالاتر از زمین ، ریزترین شکاف را در پوسته سفیدی خاکستری مانند کتاب قرار می دهد. [19659041] دانشگاه EASTERN KENTUCKY او را به شخص دیگری تبدیل می کند. پاتریشیا مانند چیزی که رو به جنوب است شکوفا می شود. هوای دهه شصت هنگام عبور از محوطه دانشگاه می ترسد ، تغییر در هوا ، بوی روزها طولانی می شود ، بوی احتمال شکستن بازیگران فکر منسوخ ، باد صافی که از تپه ها پایین می آید.

اتاق خوابگاه او سرریز می شود با گیاهان گلدان. او تنها کسی نیست که در طبقه خود یک باغ گیاه شناسی بین میز دانشجویی و تختخواب دو طبقه قرار داده است. اما گیاهان او تنها گیاهانی هستند که نوارهای داده ای روی گلدانهای ترتاکوتای آنها چسبیده است. در جایی که دوستانش تنفس کودک و بنفشه های چشم آبی پرورش می دهند ، او نخود مضر و نخود کبک و آزمایش های دیگر می کارد. و با این حال ، او همچنین مراقب یک ارس بونسای است که به نظر می رسد هزار سال دارد ، یک هایکوی تند و تیز موجودی که هیچ هدف علمی ندارد.

دختران از طبقه بالا بعضی شب ها پایین می آیند تا او را بررسی کنند. آنها او را به یک پروژه حیوان خانگی تبدیل کرده اند. بیایید Plant-Patty را مست کنیم. بیایید Plant-Patty را با آن مرد بیتنیک اقتصادی حل کنیم. آنها مطالعه او را مسخره می کنند و از تماس او می خندند. آنها او را مجبور می کنند که به الویس گوش کند. آنها او را در غلاف های بدون آستین فرو می برند و موهای او را در یک گلدان جمع می کنند. آنها او را ملکه کلروفیل می نامند. او از گله نیست او همیشه آنها را خوب نمی شنود و وقتی این حرف ها را می شنود ، حرف هایشان همیشه منطقی نیست. و با این وجود هم پستانداران دیوانه وار او لبخند او را لبخند می زنند: معجزات از هر طرف ، و هنوز هم برای خوشحال نگه داشتن آنها به تعارفات احتیاج دارند.

سال دوم دبیرستان ، پتی در گلخانه های دانشگاه شغلی پیدا می کند – هر روز صبح دو ساعت قبل از کلاسها سرقت می شود. ژنتیک ، فیزیولوژی گیاهان و شیمی آلی او را عصر می گذراند. او تا زمان بسته شدن کتابخانه هر شب در ویلچر خود درس می خواند. سپس برای لذت می خواند تا اینکه خوابش ببرد. او کتابهایی را که دوستانش می خوانند امتحان می کند: Siddhartha ، Nunch Lunch ، On the Road . اما هیچ چیز دیگری او را به غیر از کتاب های Peattie Natural Histories ، از قفسه های پدرش ، تکان نمی دهد. حالا آنها طراوت بی پایان او هستند. عبارات آنها منشعب شده و برای گرفتن آفتاب تبدیل می شوند:

تاج و تختها فروپاشیده و امپراتوری های جدید بوجود آمده اند. ایده های بزرگی متولد شده اند و تصاویر بزرگی به تصویر کشیده شده اند و جهان با علم و اختراع متحول شده است. و هنوز هیچ کس نمی تواند بگوید که این بلوط چند قرن دوام خواهد آورد یا از چه ملل و آیینی ممکن است زنده بماند. . .

آنجا كه آهو مقید شد ، جایی كه ماهی قزل آلا برمی خیزد ، جایی كه اسب شما متوقف می شود تا نوشیدنی را از آب یخ زده بخورید در حالی كه آفتاب پشت گردن شما گرم است ، جایی كه هر نفس می کشید نشاط آور است. – آنجاست که Aspens رشد می کند. . . .

و درخت محبوب پدرش:

بگذارید درختان دیگر کارهای دنیا را انجام دهند. بگذارید راش در جایی که هنوز زمین خود را نگه داشته است بایستد. . .

او هرگز دقیقاً قو نمی شود. با این حال ، سالخوردگی که از جوجه اردک زشت تازه کار بیرون می آید ، می داند که چه چیزی را دوست دارد و چگونه می خواهد زندگی خود را سپری کند ، و این یک موضوع جدید در بین جوانان هر سال است. کسانی که او را نمی ترساند ، او را بیرون می کشند ، این دختر مشتاق ، متین و بی پروا که از انعطاف پذیری مداوم اجتماعی فرار کرده است. در کمال تعجب ، او حتی خواستگارانی نیز دارد. چیزی درباره هدیه دادن پسرانش. البته نه ظاهرش ، بلکه کیفیتی کاملاً سرسام آور در راه رفتن اوست که نمی توانند آن را کاملاً مناسب ببینند. فکر مستقل – قدرت جذب کاملاً به خودی خود.

وقتی پسران تماس می گیرند ، او را مجبور می کند تا او را برای یک ناهار پیک نیک در قبرستان ریچموند ببرند – از سال 1848 به نیازهای مردگان پاسخ می دهد. گاهی آنها فرار می کنند ، و این. اگر آنها به اطراف بچسبند و درختان را ذکر کنند ، او دوباره آنها را می بیند. آرزو ، او در دفترهای زمینه خود خط می زند ، به نظر می رسد بی نهایت متنوع ، شیرین ترین حقه های تکامل است. و در طوفان های گرده بهار ، حتی او یک گل بیش از حد مناسب به نظر می رسد.

یک پسر ماه به ماه دور آن می چسبد. اندی ، گرایش انگلیسی. او با او در ارکستر بازی می کند و عاشق هارت کرین و اونیل و موبی دیک است ، گرچه نمی تواند دلیل آن را بگوید. او می تواند پرندگان را بر روی شانه خود فرود بیاورد. او منتظر است چیزی بیاید و زندگی بی هدف خود را فدیه کند. یک شب ، بیش از حصار ، او می گوید فکر می کند ممکن است او باشد. دست او را گرفته و او را به سمت تخت باریک خود هدایت می کند. دست و پا چلفت و سبز ، آنها جلوی محافظ لباس ها را می گیرند. ده دقیقه بعد ، او برای تبدیل شدن به یک درخت خیلی دیر به درخت تبدیل شده است.

REAL LIFE از دوره تحصیلات تکمیلی آغاز می شود. صبح ها در West Lafayette وجود دارد که شانس پاتریشیا وسترفورد او را می ترساند. مدرسه جنگلداری او احساس بی لیاقتی می کند. پوردو برای شرکت در کلاسهایی که سالها آرزو داشته است به او پول می دهد. او برای تدریس گیاهشناسی در مقطع کارشناسی غذا و محل اقامت می گیرد ، کاری که با کمال میل برای انجام آن پرداخت می کند. و تحقیقات او روزهای طولانی را در جنگل های ایندیانا می طلبد. این بهشت یک انیمیشن است.

اما در سال دوم ، صید روشن می شود. در سمیناری در مورد مدیریت جنگل ، استاد اعلام کرد که برای بهبود سلامت جنگل ، تله ها و بادگیرها باید از کف جنگل پاکسازی و پالپ شوند. به نظر درست نیست یک جنگل سالم باید به درختان مرده احتیاج داشته باشد. آنها از ابتدا وجود داشته اند پرندگان آنها را به کار می اندازند و پستانداران کوچک و اشکال بیشتری از حشرات روی آنها می نشینند و شام می خورند تا اینکه علم تاکنون شمرده باشد. او می خواهد دست خود را بلند کند و مانند اوید بگوید که چگونه همه زندگی به چیزهای دیگر تبدیل می شود. اما او داده ندارد. آنچه او در اختیار دارد ، شهود دختری است که با بازی در بستر جنگل بزرگ شده است.

بزودی ، او می بیند. نه تنها در پوردو بلکه در کل کشور مشکلی دارد. مردان مسئول جنگلداری آمریکا آرزو دارند که دانه های یکنواخت و تمیز مستقیم را با حداکثر سرعت انجام دهند. آنها از جنگلهای اقتصادی جوان و جنگلهای قدیمی قدیمی ، از میانگین رشد سالانه و بلوغ اقتصادی صحبت می كنند. او مطمئن است که این مردانی که میدان را اداره می کنند ، باید سال دیگر یا سال بعد سقوط کنند. و از بالای تنه های سقوط یافته اعتقادات آنها زیر بوته جدید و غنی به وجود خواهد آمد. آنجاست که او پیشرفت خواهد کرد.

او این انقلاب پنهان را به دانشجویان زیر سن خود تبلیغ می کند. "شما بیست سال دیگر به عقب نگاه خواهید کرد ، متعجب از آنچه که هر فرد باهوش در جنگلداری به عنوان یک حقیقت بدیهی تصور می کند. این ممتنع از همه علوم خوب است: " ما چطور ندیدیم؟" "

او با دانش آموزان خود به خوبی کار می کند. او به کباب و کباب فروشی ها می رود و موفق می شود در شایعات دپارتمان ها شرکت کند در حالی که دولت کوچک و مختصر خودش است. یک شب یک سو diz تفاهم گیجی ، گرم و وحشی با یک زن در ژنتیک گیاهی وجود دارد. پاتریشیا دست و پا چلفتی خجالت زده را در کشوی قلب خود قرار می دهد و هرگز آن را بیرون نمی کشد ، حتی برای دیدن.

یک سو secret ظن پنهانی او را از دیگران جدا می کند. او بدون هیچ مدرکی مطمئن است که درختان موجوداتی اجتماعی هستند. این برای او واضح است: چیزهای بی حرکتی که در جوامع مختلط انبوه رشد می کنند ، باید راه های همگام سازی با یکدیگر را تکامل بخشیده باشند. طبیعت چند درخت تنها را نمی شناسد. اما این اعتقاد باعث می شود که او مبهوت شود. کنایه تلخ: سرانجام او در کنار مردمش است ، و حتی آنها نمی توانند چیزهای واضح را ببینند.

پوردو یکی از اولین نمونه های طیف سنج جرمی کروماتوگرافی گازی چهار قطبی را در دست می گیرد. بعضي از خدايان بت پرست ، ماشين را به عنوان پاداش براي ثابت بودنش ، درست به پاتريشيا مي آورند. با استفاده از چنین وسیله ای ، او می تواند اندازه گیری کند که کدام ترکیبات آلی فرار درختان بزرگ قدیمی شرقی در هوا قرار می گیرند و این گازها با همسایگان چه می کنند. او این ایده را به مشاور خود ارائه می دهد. مردم هیچ چیز درباره چیزهایی که درختان درست می کنند نمی دانند این یک دنیای کاملاً جدید و سبز است که برای کشف رسیده است.

"چگونه چیزی مفید تولید می کند؟"

"ممکن است اینطور نباشد."

"چرا شما باید این کار را در یک جنگل انجام دهید؟ چرا نقشه های محوطه دانشگاه را نمی گذرانید؟ "

" شما با رفتن به باغ وحش در مورد حیوانات وحشی مطالعه نخواهید كرد. "

" شما فکر می كنید درختان كشت شده رفتاری متفاوت از درختان در جنگل دارند؟ "

او از این امر مطمئن است . اما آه او به اندازه یک اطلاعیه خدمات عمومی روشن است: دختران مشغول علم مانند خرس هایی هستند که دوچرخه سوار می شوند. ممکن ، اما جنون آمیز است. "من تعدادی درخت را در قسمت چوبی ذخیره می کنم. این کار کار را راحت تر می کند و در وقت شما صرفه جویی می کند. "

" هیچ عجله ای نیست. "

" پایان نامه شما. وقت خود را برای هدر دادن. "

او با شدیدترین لذت آن را هدر می دهد. کار پر زرق و برق نیست. این متشکل از چسباندن کیسه های پلاستیکی شماره دار روی انتهای شاخه ها و سپس جمع آوری آنها در فواصل اندازه گیری شده است. او این کار را بارها و بارها ، گنگ و بی صدا ، ساعت به ساعت انجام می دهد ، در حالی که دنیای اطراف او با ترور ، شورش نژادی و جنگل جنگ می گیرد. او تمام روز را در جنگل کار می کند ، پشتش با چیکن می خزد ، پوست سرش را با کنه ، دهانش را پر از حفره برگ می کند ، چشم هایش را با گرده دارد ، تار عنکبوت مانند روسری دور صورتش ، دستبندهایی از پیچک سمی ، زانوهایش را با سیلندر جمع می کند ، او بینی او که با اسپور پوشیده شده ، پشت رانهایش توسط زنبورها بریل را گاز گرفته و قلبش به همان اندازه که روز سخاوتمندانه است خوشحال است. وزن ، تعیین می کند که کدام یک از درختان او چه گازهایی را بیرون می کشد. باید هزاران ترکیب وجود داشته باشد. دهها هزار. خستگی او را به وجد می آورد. او آن را پارادوکس علمی می نامد. این خردکننده ترین کاری است که فرد می تواند انجام دهد ، اما می تواند ذهن را به اندازه کافی رشد کند تا ببیند غیر از ذهن واقعاً چه چیز دیگری وجود دارد. و او زیر آفتاب و باران سرگرم کننده کار می کند ، بوی هوموس بینی اش را با زندگی بی وقفه و مشکی پر می کند. بیرون از جنگل ، پدرش دوباره در تمام طول روز با او است. او از او چیزهایی می پرسد و صرف عمل پرسیدن با صدای بلند به او کمک می کند تا ببیند. چه چیزی باعث شروع رشد قارچ قفسه ای فقط در ارتفاع مشخصی از یک تنه می شود؟ یک درخت معین چند متر مربع صفحه خورشیدی بیرون می آورد؟ چرا باید بین برگ گیاه سرویس و برگ چنار چنین تفاوت فاحشی وجود داشته باشد؟

او به دانشجویان خود گفت که فتوسنتز این یک معجزه است: شاهکاری از مهندسی شیمی که کلیسای جامع جامع آفرینش را پایه ریزی می کند. تمام razzmatazz های زندگی بر روی زمین یک موتور سوار آزاد در آن عمل جادویی گیج کننده است. راز زندگی: گیاهان نور و هوا و آب می خورند و انرژی ذخیره شده برای ساخت و انجام همه کارها ادامه دارد. او اتهامات خود را به پناهگاه داخلی رمز و راز هدایت می کند: صدها مولکول کلروفیل در مجتمع های آنتن جمع می شوند. تعداد بی نظیری از این آرایه ها به دیسک های تیلاکوئید تبدیل می شود. پشته های این دیسک ها در یک کلروپلاست واحد قرار می گیرند. حداکثر صد کارخانه تولید انرژی خورشیدی یک سلول نیروگاهی را تأمین می کند. میلیون ها سلول ممکن است به یک برگ واحد شکل دهند. یک میلیون برگ در یک جینکو باشکوه خش خش می کند.

صفرهای زیادی: چشمانشان براق می شود. او باید آنها را از آن مرز فوق العاده زیبا بین بی حسی و هیبت چوپان کند. وی گفت: "میلیاردها سال پیش ، یک سلول منفرد ، خود کپی ، یاد گرفت که چگونه یک گل عقیم گاز سمی و سرباره آتشفشانی را به این باغ پرجمعیت تبدیل کند. و هر آنچه را که امید ، ترس و عشق دارید ممکن است. " آنها فکر می کنند که او آجیل است و با او خوب است. او راضی است که خاطره ای را به آینده دور خود بفرستد ، آینده ای که به سخاوت غیرقابل احترام چیزهای سبز بستگی دارد.

او دیر وقت شب ، از آموزش و تحقیق خسته شده و برای کار بیشتر ، خسته خود را خوانده است. هزار مایل پیاده روی تا خلیج و اولین تابستان من در سیرا روح او را تا سقف اتاقش شناور می کند و آن را مانند صوفی می چرخاند. او خطوط مورد علاقه خود را در جلد داخلی دفترهای زمینه خود می نویسد و وقتی سیاست دپارتمان و بیرحمی انسان های ترسیده او را از کار بیندازد ، به آنها نگاه می کند. کلمات در برابر وحشیانه کامل روز مقاومت می کنند.

همه ما درختان و مردان با هم راه شیری را طی می كنیم. . . . در هر پیاده روی با طبیعت ، شخص بسیار بیشتر از آنچه می خواهد دریافت می کند. روشن ترین راه ورود به جهان از طریق یک بیابان جنگلی است.

PLANT-PATTY دکتر پت وسترفورد می شود ، راهی برای پنهان کردن جنسیت او در مکاتبات حرفه ای. کار وی بر روی درختان گل لاله باعث اخذ درجه دکترا می شود. معلوم می شود که آن لوله های دراز و ضخیم که روی آن ایستاده اند ، کارخانه های ثروتمندتر از هر کسی هستند که مظنون است. Liriodendron دارای مجموعه ای از رایحه ها است. این ترکیبات آلی فرار را از بین می برد که انواع مختلفی را انجام می دهند. او هنوز نمی داند که سیستم چگونه کار می کند. او فقط می داند که غنی و زیبا است.

او یک دکترای فوق تخصصی در ویسکانسین را به زمین زد. او مادیسون را برای یافتن یادگارهای آلدو لئوپولد جستجو می کند. او به دنبال ملخ سیاه سر به فلک کشیده ، با نژادهای خوشبو و دانه های غلاف نخود ، درختی است که مویر را مبهوت کرده و تبدیل به یک طبیعت شناس شد. اما ملخ متغیر جهان دوازده سال قبل قطع شد.

فوق دکتر به یک موقعیت کمکی تبدیل می شود. او تقریباً هیچ چیزی نمی سازد ، اما زندگی به چیز کمی نیاز دارد. بودجه او خجالتاً از آن دو هزینه اصلی ، سرگرمی و موقعیت خالی است. و جنگل ها مملو از غذای رایگان است.

او شروع به بررسی افرا قند ، در جنگلی در شرق شهر می کند. دستیابی به موفقیت او همانند موفقیت های بزرگی است: تصادف طولانی و آماده. پاتریشیا در یک روز دلپذیر در ماه ژوئن به کپسول خود می رسد تا یکی از درختان کیسه دار خود را در معرض حمله کامل حشرات پیدا کند. در ابتدا به نظر می رسد که داده های چند روز گذشته خراب شده اند. بداهه ، او نمونه ها را از درخت آسیب دیده ، و همچنین چندین افرا در نزدیکی نگه می دارد. او که به آزمایشگاه بازگشت ، لیست ترکیباتی را که به آنها نگاه می کند ، گسترش می دهد. طی چند هفته آینده ، او چیزی را پیدا می کند که حتی خودش هم آماده باور نیست.

درخت دیگر در نزدیکی آلوده می شود. او دوباره اندازه گیری می کند. باز هم ، او به شواهد شک می کند. پاییز آغاز می شود ، و برگهای کارخانه های پیچیده شیمیایی وی کرکره می شوند و به کف جنگل می ریزند. او برای زمستان تلاش می کند ، با تدریس ، نتایج خود را دوباره بررسی می کند و سعی می کند پیامدهای دیوانه کننده آنها را بپذیرد. او در جنگل سرگردان است و فکر می کند که آیا باید آزمایش را یک سال دیگر منتشر کند یا اجرا کند. بلوط در جنگل او قرمز مایل به قرمز می درخشد ، و راش یک برنز خیره کننده است. به نظر عاقلانه منتظر می ماند.

تأیید بهار بعدی می رسد. سه آزمایش دیگر ، و او متقاعد شده است. The trees under attack pump out insecticides to save their lives. That much is uncontroversial. But something else in the data makes her flesh pucker: trees a little way off, untouched by the invading swarms, ramp up their own defenses when their neighbor is attacked. Something alerts them. They get wind of the disaster, and they prepare. She controls for everything she can, and the results are always the same. Only one conclusion makes any sense: The wounded trees send out alarms that other trees smell. Her maples are signaling. They’re linked together in an airborne network, sharing an immune system across acres of woodland. These brainless, stationary trunks are protecting each other.

She can’t quite let herself believe. But the data keep confirming. And on that evening when Patricia finally accepts what the measurements say, her limbs heat up and tears run down her face. For all she knows, she’s the first creature in the expanding adventure of life who has ever glimpsed this small but certain thing that evolution is up to. Life is talking to itself, and she has listened in.

She writes up the results as soberly as she can. Her report is all chemistry, concentrations, and rates—nothing but what the gas chromatography equipment records. But in her paper’s conclusion, she can’t resist suggesting what the results spell out:

The biochemical behavior of individual trees may make sense only when we see them as members of a community.

Dr. Pat Westerford’s paper gets accepted by a reputable journal. The peer reviewers raise their eyebrows, but her data are sound and no one can find any problems except common sense. On the day the article appears, Patricia feels she has discharged her debt to the world. If she dies tomorrow, she’ll still have added this one small thing to what life has come to know about itself.

The press picks up on her findings. She does an interview for a popular science magazine. She struggles to hear the questions over the phone and stumbles with her answers. But the piece runs, and other newspapers pick it up. “Trees Talk to One Another.” She gets a few letters from researchers across the country, asking for details. She’s invited to speak at the midwestern branch meeting of the professional forestry society.

Four months later, the journal that ran the piece prints a letter signed by three leading dendrologists. The men say her methods are flawed and her statistics problematic. The defenses of the intact trees could have been activated by other mechanisms. Or these trees might already have been compromised by insects in ways she didn’t notice. The letter mocks the idea that trees send each other chemical warnings:

Patricia Westerford displays an almost embarrassing misunderstanding of the units of natural selection. . . . Even if a message is in some way “received,” it would in no way imply that any such message has been “sent.”

The short letter contains four uses of the word Patricia and no mention of Doctor, until their own signatures. Two Yale professors and a name chair at Northwestern, versus an unknown adjunct girl at Madison: No one in the profession bothers trying to replicate Patricia Westerford’s findings. Those researchers who wrote her for more information stop responding to her letters. The newspapers that ran the wide-eyed articles follow up with accounts of her brutal debunking.

Patricia goes through with her scheduled talk at the midwestern forestry conference, in Columbus. The room is small and hot. Her hearing aids howl with feedback. Her slides jam in the carousel. The questions are hostile. Fielding them from behind the podium, Patricia feels her old childhood speech defect returning to punish her for her hubris. For the three agonizing days of the conference, people nudge each other as she passes them in the halls of the hotel: There’s the woman who thinks that trees are intelligent.

Madison doesn’t renew her lectureship. She scrambles to line up a job elsewhere, but it’s too late in the season. She can’t even get work washing glassware for some other researcher. No other animal closes ranks faster than Homo sapiens. Without a lab to use, she can’t vindicate herself. At thirty-two, she starts substitute teaching in high schools. Friends in the field murmur in sympathy, but none goes public to defend her. Meaning drains from her like green from a maple in fall. After long weeks in solitude replaying what happened, she decides it’s time to shed.

She’s too cowardly to give in to the scenarios that play in her head most nights as she tries to fall asleep. The pain prevents her. Not hers: the pain she’d inflict on her mother and brothers and remaining friends. Only the woods protect her from undying shame. She tramps the winter trails, feeling the thick, sticky horse chestnut buds with her frozen fingers. The understory fills up with tracks like longhand accusations scribbled on the snow. She listens to the forest, to the chatter that has always sustained her. But all she can hear is the deafening wisdom of crowds.

Half a year passes at the bottom of a well. One bright blue crisp Sunday morning in high summer, Patricia finds several unexpanded caps of Amanita bisporigera under a stand of oak in the bottomlands of Token Creek. The fungi are beautiful, but take forms that would make the old Doctrine of Signatures blush. She gathers them in her mushroom bag and brings them home. There, she cooks up a Sunday feast for one: chicken tenderloins in butter, olive oil, garlic, shallots, and white wine, all seasoned with just enough Destroying Angel to shut down both her kidneys and her liver.

She sets the table and sits down to a meal that smells like health itself. The beauty of the plan is that no one will know. Every year, amateur mycologists mistake young A. bisporigera for Agaricus silvicola or even Volvariella volvacea. Neither her friends nor family nor former colleagues will think anything but this: she was wrong in her controversial research, and wrong in her choice of fungal fruiting bodies for her dinner. She brings the steaming forkful to her lips.

Something stops her. Signals flood her muscles, finer than any words. Not this. Come with. Fear nothing.

The fork drops back to the plate. She rouses as from sleepwalking. Fork, plate, mushroom feast: everything turns, as she watches, into a fit of madness, lifted. In another heartbeat, she can’t believe what her animal fear was willing to make her do. The opinion of others left her ready to suffer the most agonizing of deaths. She runs the entire meal down the garbage disposal and goes hungry, a hunger more wonderful than any meal.

Her real life starts this night—a long, postmortem bonus round. Nothing in the years to come can do worse than she was ready to do to herself. Human estimation can no longer touch her. She’s free now to experiment. To discover anything.

Then several missing years. From the outside, yes: Patricia Westerford disappears into underemployment. Sorting storeroom boxes. Cleaning floors. Odd jobs leading from the Upper Midwest through the Great Plains toward the high mountains. She has no affiliation, no access to equipment. Nor does she try for lab positions or teaching stints, even when former colleagues encourage her to apply. Pretty much all her old friends add her to the roster of science roadkill. In fact, she’s busy learning a foreign language.

With few claims on her time and none on her soul, she turns back outside, into the woods, the green negation of all careers. She no longer theorizes or speculates. Just watches, notes, and sketches into a stack of notebooks, her only persistent possessions aside from clothes. Her eyes go near and narrow. She camps out many nights with Muir, under the spruce and fir, completely lost, turned wildly around by the smell of inland oceans, sleeping on beds of thick lichen, sixteen inches of brown needle pillow, the living earth beneath her bag, its fluid influence rising up into the fiber of her and all the towering trunks that surround and watch over. The particle of her private self rejoins everything it has been split off from—the plan of runaway green. I only went out for a walk and finally concluded to stay out till sundown, for going out, I found, was really going in.

She reads Thoreau over wood fires at night. Shall I not have intelligence with the earth? Am I not partly leaves and vegetable mould myself? And: What is this Titan that has possession of me? Talk of mysteries!—Think of our life in nature,—daily to be shown matter, to come in contact with it,—rocks, trees, wind on our cheeks! the solid earth! the actual world! the common sense! Contact! Contact! Who are we? where are we?

Now she drifts farther west. It’s amazing how far a little war chest will go, once you learn how to forage. This country is awash in food free for the eating. You just need to know where to look. She glimpses her own face once, while splashing water on it in the bathroom of a service station near a national forest in a state where she’s the merest beginner. She looks marvelously weathered, old beyond her years. She has gone to seed. Soon she’ll start to scare people. Well, she has always scared people. Angry people who hated wildness took away her career. Frightened people mocked her for saying that trees send messages to each other. She forgives them all. It’s nothing. What frightens people most will one day turn to wonder. And then people will do what four billion years have shaped them to do: stop and see just what it is they’re seeing.

On a late fall afternoon she pulls her ancient beater over to the side of the road along a stretch of the Fishlake Scenic Byway, on the western edge of the Colorado Plateau in south-central Utah. She has followed back roads from Las Vegas, capital of clueless sinners, toward Salt Lake, capital of cunning saints. She gets out of the car and walks up into the trees on the crest west of the road. Aspens stand in the afternoon sun, spreading along the ridge out of sight. Populus tremuloides. Clouds of gold leaf glint on thin trunks tinted the palest green. The air is still, but the aspens shake as if in a wind. Aspens alone quake when all others stand in dead calm. Long flattened leafstalks twist at the slightest gust, and all around her, a million two-toned cadmium mirrors flicker against righteous blue.

The oracle leaves turn the wind audible. They filter the dry light and fill it with expectation. Trunks run straight and bare, roughed with age at the bottom, then smooth and whitening up to the first branches. Circles of pale green lichen palette-spatter them. She stands inside this white-gray room, a pillared foyer to the afterlife. The air shivers in gold, and the ground is littered with windfall and dead ramets. The ridge smells wide open and sere. The whole atmosphere is as good as a running mountain stream.

Patricia Westerford hugs herself, and, for no reason, begins to cry. The tree of the Navajo sun house chant. The tree Hercules turned into a wreath, the one he sacrificed, when coming back from hell. The one whose brewed leaves protected native hunters from evil. This, the most widely distributed tree in North America with close kin on three continents, all at once feels unbearably rare. She has hiked through aspens far north into Canada, the lone hardwood holdout in a latitude monotonous with conifer. Has sketched their pale summer shades throughout New England and the Upper Midwest. Has camped among them on hot, dry outcrops above gushing streams of snowmelt, in the Rockies. Has found them etched with knowledge-encoded native arborglyphs. Has lain on her back with her eyes closed, in far southwestern mountains, memorizing the tone of that restless shudder. Picking her way across these fallen branches, she hears it again. No other tree makes this sound.

The aspens wave in their undetectable breeze, and she begins to see hidden things. High up on one trunk, she reads claw-gashes above her head, the cryptic writing of bears. But these slashes are old and rimmed with blackened scars; no bears have crossed these woods in a long time. Tangled roots spill from the banks of a rivulet. She studies them, the exposed edge of a network of underground conduits conducting water and minerals across dozens of acres, up the rise to other, seemingly separate stems that line the rocky outcrops where water is hard to find.

At the height of the rise is a little clearing, slashed down with a chain saw. Someone has been out improving things. She produces her loupe from her key chain and applies it to one stump to estimate the number of rings. The oldest downed trees are about eighty years. She smiles at the number, so comical, for these fifty thousand baby trees all around her have sprouted from a rhizome mass too old to date even to the nearest hundred millennia. Underground, the eighty-year-old trunks are a hundred thousand, if they’re a day. She wouldn’t be surprised if this great, joined, single clonal creature that looks like a forest has been around for the better part of a million years.

That’s why she has stopped: to see one of the oldest, largest living things on earth. All around her spreads one single male whose genetically identical trunks cover more than a hundred acres. The thing is outlandish, beyond her ability to wrap her head around. But then, as Dr. Westerford knows, the world’s outlands are everywhere, and trees like to toy with human thought like boys toy with beetles.

Across the road from where she’s parked, aspens tumble down the basin toward Fish Lake, where five years earlier a Chinese refugee engineer took his three daughters camping on the way to visiting Yellowstone. The oldest girl, named for a Puccini opera heroine, will soon be wanted by the feds for fifty million dollars of arson.

Two thousand miles to the east, a student sculptor born into an Iowa farming family, on a pilgrimage to the Met, walks past the single quaking aspen in all of Central Park and doesn’t notice it. He’ll live to walk past the tree again, thirty years later, but only because of swearing to the Puccini heroine that no matter how bad things get, he won’t kill himself.

To the north, up the curving spine of the Rockies, on a farm near Idaho Falls, a veteran airman, that very afternoon, builds horse stalls for a friend from his old squadron. It’s a pity hire, one that comes with room and board, and the vet plans to leave the gig as soon as he can. But for today, he makes the corral siding out of aspen. As poor as the wood is for lumber, it won’t shatter when a horse kicks it.

In a St. Paul suburb not far from Lake Elmo, two aspens grow near the south wall of an intellectual property lawyer’s house. He’s only dimly aware of them, and when his free-spirit girlfriend asks, he tells her they’re birches. In time, two great strokes will lay the lawyer low, reducing all aspens, birches, beeches, pines, oaks, and maples to a single word that will take him half a minute to pronounce.

On the West Coast, in the emerging Silicon Valley, a Gujarati-American boy and his father build primitive aspens out of chunky, black-and-white pixels. They’re writing a game that feels to the boy like walking through the forest primeval.

These people are nothing to Plant-Patty. And yet their lives have long been connected, deep underground. Their kinship will work like an unfolding book. The past always comes clearer, in the future.

Years from now, she’ll write a book of her own, The Secret Forest. Its opening page will read:

You and the tree in your backyard come from a common ancestor. A billion and a half years ago, the two of you parted ways. But even now, after an immense journey in separate directions, that tree and you still share a quarter of your genes. . . .

She stands in the clearing at the top of the rise, looking out over a shallow gully. Aspens everywhere, and it boggles her mind that not one of them has grown from seed. All through this part of the West, few aspens have done so in ten thousand years. Long ago, the climate changed, and an aspen’s seeds can no longer thrive here. But they propagate by root; they spread. There are aspen colonies up north where the ice sheets were, older than the sheets themselves. The motionless trees are migrating—immortal stands of aspen retreating before the latest two-mile-thick glaciers, then following them back north again. Life will not answer to reason. And meaning is too young a thing to have much power over it. All the drama of the world is gathering underground—massed symphonic choruses that Patricia means to hear before she dies.

She looks out over the draw to guess which way her male, this giant aspen clone, might be headed. He has been roving around the hills and gullies in a ten-millennium search for a female quaking giant to fertilize. Something on the next rise punches her in the chest. Carved out from the heart of the spreading clone, a housing development sits among a ribbon of new roads. Condos, a few days old, cut through several acres of the root system of one of the earth’s most lavish things. Dr. Westerford closes her eyes. She has seen dieback across the West. Aspens are withering. Grazed on by everything with hooves, cut off from rejuvenating fire, whole groves are vanishing. Now she sees a forest, spreading across these mountains since before humans left Africa, giving way to second homes. She sees it in one great glimpse of flashing gold: trees and humans, at war over the land and water and atmosphere. And she can hear, louder than the quaking leaves, which side will lose by winning.

IN THE EARLY EIGHTIES, Patricia heads northwest. Giants still grow in the Lower 48, pockets of old growth scattered from Northern California on up to Washington. She means to see what uncut forest looks like, while there is any left to see. The western Cascades in a damp September: nothing in her experience prepares her. From mid-distance, with no clue for scale, the trees seem no larger than the biggest sycamores and tulip poplars out East. But up close the illusion disappears, and she’s lost in reason’s opposite. All she can do is look and laugh and look some more.

Hemlock, grand fir, yellow cedar, Douglas-fir: buttressed monster conifers disappear in the mist above her. Sitka spruces bulge out in burls as big as minivans—pound for pound, a wood stronger than steel. A single trunk could fill a large logging truck. Even runts here are big enough to dominate an eastern forest, and each acre holds at least five times as much wood. Beneath these giants, way down in the understory, her own body seems freakishly small, like one of those acorn-people she made in childhood. A knothole in one of these columns of solidified air could be her home.

Clicks and chatter disturb the cathedral hush. The air is so twilight-green she feels like she’s underwater. It rains particles—spore clouds, broken webs and mammal dander, skeletonized mites, bits of insect frass and bird feather. . . . Everything climbs over everything else, fighting for scraps of light. If she holds still too long, vines will overrun her. She walks in silence, crunching ten thousand invertebrates with every step, watching for tracks in a place where at least one of the native languages uses the same word for footprint and understanding. The earth gives beneath her like a shot mattress.

An exposed ridge takes her down into a basin. She swings her singing stick before her, and the temperature plummets as she passes through a thermal curtain. The canopy is a colander stippling the beetle-swarmed surfaces with specks of sun. For every large trunk, a few hundred seedlings huddle in the litter. Sword fern, liverworts, lichen, and leaves as small as sand grains stain every inch of the dank, downed logs. The mosses are themselves as dense as thumbnail forests.

She presses on fissures of bark and her fingers sink in knuckle-deep. A bit of bushwhacking reveals the extent of the prodigious rot. Crumbling, creature-riddled boles, decaying for centuries. Snags gothic and twisted, silvery as inverted icicles. She has never inhaled such fecund putrefaction. The sheer mass of ever-dying life packed into each single cubic foot, woven together with fungal filaments and dew-betrayed spiderweb leaves her woozy. Mushrooms ladder up the sides of trunks in terraced ledges. Dead salmon feed the trees. Soaked by fog all winter long, spongy green stuff she can’t name covers every wooden pillar in thick baize reaching higher than her head.

Death is everywhere, oppressive and beautiful. She sees the source of that forestry doctrine she so resisted in school. Looking at all this glorious decay, a person might be forgiven for thinking that old meant decadent, that such thick mats of decomposition were cellulose cemeteries in need of the rejuvenating ax. She sees why her kind will always dread these close, choked thickets, where the beauty of solo trees gives way to something massed, scary, and crazed. When the fable turns dark, when the slasher film builds to primal horror, this is where the doomed children and wayward adolescents must wander. There are things in here worse than wolves and witches, primal fears that no amount of civilizing will ever tame.

The prodigious forest pulls her along, past the trunk of an immense western red cedar. Her hand strokes the fibrous strips that peel from a fluted trunk whose girth rivals the height of an eastern dogwood. It reeks of incense. The top has sheared off, replaced by a candelabra of boughs promoted to stand-in trunks. A grotto opens at ground level in the rotted heartwood. Whole families of mammals could live inside it. But the branches, a thousand years on, drooping with scaly sprays a dozen stories above her, are still crammed full of cones.

She addresses the cedar, using words of the forest’s first humans. “Long Life Maker. I’m here. Down here.” She feels foolish, at first. But each word is a little easier than the next.

“Thank you for the baskets and the boxes. Thank you for the capes and hats and skirts. Thank you for the cradles. The beds. The diapers. Canoes. Paddles, harpoons, and nets. Poles, logs, posts. The rot-proof shakes and shingles. The kindling that will always light.”

Each new item is release and relief. Finding no good reason to quit now, she lets the gratitude spill out. “Thank you for the tools. The chests. The decking. The clothes closets. The paneling. I forget. . . . Thank you,” she says, following the ancient formula. “For all these gifts that you have given.” And still not knowing how to stop, she adds, “We’re sorry. We didn’t know how hard it is for you to grow back.”

SHE FINDS WORK with the Bureau of Land Management. Wilderness ranger. The job description seems as miraculous as the outsized trees: Help preserve and protect for present and future generations places where man is a visitor who does not remain. The wild woman must don a uniform. But they pay her to be by herself, carry the welcome weight of a pack, read a topographic map, dig a water bar, look for smoke and fire, teach folks to leave no trace, follow the rhythms of the land, and live wholly within the arc of the year. To clean up after humankind, yes. To gather the endless twisties, baggies, six-pack rings, foil, cans, and bottle caps strewn through meadows of wildflower, on remote scenic outlooks, skewered in the boughs of noble firs, under cold running streams, behind waterfalls. She would gladly pay the government, to do that much.

Her supervisor apologizes for the state of the cabin they give her, on the edge of an ancient cedar grove. There’s no running water, and the varmints outweigh the new biped in biomass, many times over. She can only laugh. “You don’t understand. You don’t understand. It’s the Alhambra.”

TOMORROW SHE’LL HIKE twenty-five miles, loosening the bolts on the signs attached to trailside trees, so their cambium can keep growing. There’s a spot on the other side of the ridge where the bark of a big spruce has swallowed an old Forest Service plaque from the forties that now says only BEWARE OF.

The nightly rain starts. She goes out to the clearing and sits in the downpour, dressed only in a loose cotton shirt, listening to the wood put forth fresh cells. She comes back inside. In the kitchen, she lights the kerosene lamp with chunky strike-anywhere matches and takes the flame into the bedroom. The thump of a bushy-tailed wood rat telegraphs another raid on her worthless belongings. Last week it was a pair of barrettes. Too dark to search for the latest missing loot tonight. She sponges off over the cold-water zinc basin in the corner and gets in bed. No sooner does her ear listen in to the musty pillow than she’s transported to the ancestral vacation home, where the future still radiates endless forms most beautiful.

. . .

SHE WORKS for eleven blissful months. The wildlife never once threatens her, and deranged campers do so only twice. In the constant rain, everything grows mold. Monster trees suck up the downpour and respire it back into the air as steam. Spores spread across every damp surface. Both her legs sport athlete’s foot up to the knees. Sometimes, when she lies down and closes her eyes, she feels that moss will cover her lids by the time she opens them again. She labors for days to make a storage pad, hacking back the brush from a few square feet. By year’s end, the little nick in the undergrowth is covered again in shrub and saplings. She loves feeling that every headway man tries to make into the relentless green blitz will be crushed.

UNKNOWN TO HER, while she rehabs backcountry fire rings and cleans up illegal campsites fouled with beer cans and toilet paper, an article appears. It’s published in a reputable journal, one of the best that humankind has managed. Trees trade airborne aerosol signals, the article says. They make medicines. Their fragrances alert and awaken their neighbors. They can sense an attacking species and summon an air force to come to their aid. The authors cite her earlier, much-mocked article. They reproduce her findings and extend them into surprising places. Words of hers that she has all but forgotten have gone on drifting out on the open air, lighting up others, like a waft of pheromones.

PATRICIA IS OUT ONE DAY in an unfamiliar drainage, sawing windthrow from a remote trail. She sees a motion in the undergrowth—the most dangerous game. Drawing nearer, she spies two researchers, a couple of vagabond scientists from that loose confederation who gather every summer in the flimsy trailers full of lab gear in a clearing a handful of miles from her own cabin. She dreads these run-ins with her old tribe. She always says as little as possible. Today, she holds back and watches. Through the woods, at this distance, the two men look like upright, blundering circus bears in lumberjack costumes.

The pair bushwhack a little, closing in on a spot that interests them. One of the men hoots softly, a perfect, purring impersonation. She has heard the call at night, although she has never seen the caller. This imitation would fool her. The man calls again. Incredibly, something answers. A duet ensues: the bright, pert, human come-on, followed by the logy but obliging bird, hidden in the trees. A streak in the air, and the owl appears. Bird of wisdom and sorcerers. It’s the first Strix occidentalis Patricia has ever seen. Spotted owl: the endangered species that scientists propose to save by locking up billions of dollars of old growth, the only place it can live. It settles down, mythic, on a branch three yards from its seducers. Bird and men regard each other. One species takes pictures. The other just spins its head and blinks its enormous eyes. Then the owl is gone, followed, after further note-taking, by the humans, leaving Patricia Westerford wondering if she wakes or sleeps.

Three weeks later, she’s near the same spot, pulling invasive plants. The thick, furry twigs of ailanthus suckers leave her fingers stinking of coffee and peanut butter. She climbs a switchback at a good clip and runs into the two researchers again. They’re several yards up the slope, kneeling by a downed log. Before she can flee, they see her and wave. Caught, she waves back and hikes up to them. The older man is on the ground, on his side, popping tiny creatures into specimen bottles.

“Ambrosia beetles?” The two heads turn toward her, startled. Dead logs: the topic was her passion once, and she forgets herself. “When I was a student, my teacher told us that fallen trunks were nothing but obstacles and fire hazards.”

The man on the ground looks up at her. “Mine said the same thing.”

“‘Clear them off to improve forest health.’”

“‘Burn them out for safety and cleanliness. Above all, keep them out of streams.’”

“‘Lay down the law and get the stagnant place producing again!’”

All three of them chuckle. But the chuckle is like pressing on a wound. Improve forest health. As if forests were waiting all these four hundred million years for us newcomers to come cure them. Science in the service of willful blindness: How could so many smart people have missed the obvious? A person has only to look, to see that dead logs are far more alive than living ones. But the senses never have much chance, against the power of doctrine.

“Well,” the man on the ground says, “I’m sticking it to the old bastard now!”

Patricia smiles, hope pushing through the ache like a breeze through rain. “What are you studying?”

“Fungi, arthropods, reptiles, amphibians, small mammals, frass, webs, denning, soil. . . . Everything we can catch a dead log doing.”

“How long have you been at it?”

The two men trade looks. The younger man hands down another sample bottle. “We’re six years in.”

Six years, in a field where most studies last a few months. “Where on earth did you find funding for that long?”

“We’re planning to study this particular log until it’s gone.”

She laughs again, a little wilder. A cedar trunk on the wet forest floor: their grad students’ great-great-great-grandchildren will have to finish the project. Science, in her absence, has gone as crazy as she always thought it should be. “You’ll disappear long before it does.”

The man on the ground sits up. “Best thing about studying the forest. You’re dead by the time the future can blame you for missing the obvious!” He looks at her as if she, too, is worth researching. “Dr. Westerford?”

She blinks, as baffled as any owl. Then she remembers her uniform badge, on her chest for anybody to read. But that Doctor. He could only have gotten that from her buried past. “I’m sorry,” she says. “I don’t remember ever meeting you.”

“You haven’t! I heard you talk, years ago. Forest studies conference, in Columbus. Airborne signaling. I was so impressed, I ordered offprints of your article.”

That wasn’t meshe wants to say. That was somebody else. Someone lying dead and rotting somewhere.

“They hit you pretty hard.”

She shrugs. The younger scientist looks on like a kid on a visit to the Smithsonian.

“I knew you’d be vindicated.” Her bafflement is enough to tell him everything. Why she’s in the uniform of a wilderness ranger. “Patricia. I’m Henry. This is Jason. Come visit the station.” His voice is soft but urgent, like there’s something at stake. “You’ll want to see what our group is doing. You’ll want to learn what your work’s been up to, while you were gone.”

BY DECADES END, Dr. Westerford makes her most surprising discovery of all: she may just love her fellow men. Not all of them, but robustly and with enduring green gratitude, at least those three dozen regulars who take her in and make a home for her in the Dreier Research Station, Franklin Experimental Forest, the Cascades, where she spends several dozen months in a row that are happier and more productive than she imagined possible. Henry Fallows, the group’s senior scientist, puts her on a grant. Two other research teams from Corvallis add her to their payrolls. Money is tight, but they give her a mildewed trailer in the Ghetto in the Meadow and access to the mobile lab—all the reagents and pipettes she needs. The latrines and the community showers are sinful indulgences, compared to her BLM cabin, with its frigid sponge baths on the porch at night. Then there’s cooked food, in the shared mess hall, although some days she’s so immersed in work that someone must come remind her that it’s time to eat again.

Her public reputation, like Demeter’s daughter, crawls back up from the underworld. A scattering of scientific papers vindicates her original work in airborne semaphores. Young researchers find supporting evidence, in species after species. Acacias alert other acacias to prowling giraffes. Willows, poplars, alders: all are caught warning each other of insect invasion across the open air. It makes no difference, her rehabilitation. She doesn’t much care what happens, outside this forest. All the world she needs is here, under this canopy—the densest biomass anywhere on Earth. Steep, steely streams scour through rickles of rock where salmon spawn—water cold enough to kill all pain. Falls flash over ridges turned jade by moss and tumbled with shed branches. In the scattered openings, shot here and there through the understory, sit secret congregations of salmonberry, elderberry, huckleberry, snowberry, devil’s club, ocean spray, and kinnikinnick. Great straight conifer monoliths fifteen stories high and a car-length thick hold a roof above all. The air around her resounds with the noise of life getting on with it. Cheebee of invisible winter wrens. Industrial pock from jackhammering woodpeckers. Warbler buzz. Thrush flutter. The scatterings of beeping grouse across the forest floor. At night, the cool hoot of owls chills her blood. And, always, the tree frogs’ song of eternity.

Through this Eden, her colleagues’ astonishing discoveries confirm her suspicions. Slow, long observation makes a laughingstock of what people think about trees. In a nutshell: the rich brown batter of soil—itself mostly unknown microbes and invertebrates, perhaps a million species—channels decay and builds on death in ways she only now begins to suss out. It thrills her to sit at meals and be part of the laughter and shared data, the dizzy network trading in discoveries. The whole group of them, looking. Birders, geologists, microbiologists, ecologists, evolutionary zoologists, soil experts, high priests of water. Each of them knows innumerable minute, local truths. Some work on projects designed to run for two hundred years or more. Some are straight out of Ovid, humans on their way to turning into greener things. Together, they form one great symbiotic association, like the ones they study.

Turns out that the temperate jungle’s million invisible tangled loops need every kind of death-brokering intermediary to keep the circuits coursing. Clean up such a system, and the countless self-replenishing wells run dry. This gospel of new forestry is confirmed by the most wonderful findings: beards of lichen high in the air, that grow only on the oldest trees and inject essential nitrogen back into the living system. Subterranean voles that feed on truffles and spread the spores of angel fungi across the forest floor. Fungi that infuse into the roots of trees in partnerships so tight it’s hard to say where one organism leaves off and the other begins. Hulking conifers that sprout adventitious roots high in the canopy that dip back down to feed on the mats of soil accumulating in the vees of their own branches.

Patricia gives herself to Douglas-firs. Arrow-straight, untapering, soaring up a hundred feet before the first branch. They’re an ecosystem unto themselves, hosting more than a thousand species of invertebrates. Framer of cities, king of industrial trees, that tree without which America would have been a very different proposition. Her favorite individuals stand scattered near the station. She can find them by headlamp. The largest of them must be six centuries old. He’s so tall, so near the upper limits imposed by gravity, that it takes a day and a half for him to lift water from his roots to the highest of his sixty-five million needles. And every branch smells of deliverance.

The things she catches Doug-firs doing, over the course of these years, fill her with joy. When the lateral roots of two Douglas-firs run into each other underground, they fuse. Through those self-grafted knots, the two trees join their vascular systems together and become one. Networked together underground by countless thousands of miles of living fungal threads, her trees feed and heal each other, keep their young and sick alive, pool their resources and metabolites into community chests. . . . It will take years for the picture to emerge. There will be findings, unbelievable truths confirmed by a spreading worldwide web of researchers in Canada, Europe, Asia, all happily swapping data through faster and better channels. Her trees are far more social than even Patricia suspected. There are no individuals. There aren’t even separate species. Everything in the forest is the forest. Competition is not separable from endless flavors of cooperation. Trees fight no more than do the leaves on a single tree. It seems most of nature isn’t red in tooth and claw, after all. For one, those species at the base of the living pyramid have neither teeth nor talons. But if trees share their storehouses, then every drop of red must float on a sea of green.

THE MEN want her to come back to Corvallis and teach.

“I’m not good enough. I don’t really know anything yet.”

“That doesn’t stop us!”

But Henry Fallows tells her to think about it. “Let’s talk when you’re ready.”

. . .

THE RESEARCH STATION MANAGER, Dennis Ward, drops by with little gifts, when he’s on site. Wasps’ nests. Insect galls. Pretty stones polished by the creeks. Their standing arrangement reminds Patricia of the one she had with the pack rat she shared her BLM cabin with. Regular visits, lightning and shy, trading in worthless trinkets. Then days of hiding. And just as Patricia once warmed to her resident pack rat, so she grows fond of this gentle, slow-moving man.

Dennis brings her dinner one night. It’s an act of pure foraging. Mushroom-hazel casserole, with bread he has baked in a cloche laid in a brush burn. Tonight’s conversation is not inspired. It rarely is, and she’s grateful enough for that. “How’re the trees?” he asks, as he always does. She tells him what she can, minus the biochemistry.

“Walk?” he asks, when they finish rinsing the dishes into a graywater catch. A favorite question, to which she always answers, “Walk!”

He must be ten years older. She knows nothing about him and doesn’t ask. They talk only of work—her slow research into the roots of Douglas-firs, his impossible job of corralling scientists and getting them to abide by the minimal rules. She herself is well into autumn. Forty-six—older than her father was, when he died. All her flowers have long since faded. But here’s the bee.

They don’t go far; they can’t. The clearing is small, and the trails are too dark to navigate. But they don’t need to go far to be in the thick of all she loves. Out into the rot, the decay, the snags, the luxuriant, prolific dying all around them, where a terrible green rises, riding forth in all directions with its converting coils.

“You’re a happy woman,” Dennis says, somewhere in that great basin between question and claim.

“I am now.”

“You like everyone who works here. That’s remarkable.”

“It’s easy to like people who take plants seriously.”

But she likes Dennis, too. In his spare motions and abundant silence, he blurs the line between those nearly identical molecules, chlorophyll and hemoglobin.

“You’re self-reliant. Like your trees.”

“But that’s just it, Dennis. They aren’t self-reliant. Everything out here is cutting deals with everything else.”

“That’s what I think, too.”

She laughs at the purity of his hunch.

“But you have your routines. You have your work. It keeps you going, full time.”

She says nothing, spooked now. On the threshold of a contented middle age, this ambush.

He feels her clench; for the length of several owl calls, he adds no syllable. Then: “Here’s the thing. It’s nice to cook for you.”

She sighs long and slides down into the way things need to be. “It’s good to be cooked for.”

But everything is so much less spooky than she could have supposed. So much lighter. He says, “What if we kept our separate places? And just . . . came to each other from time to time?”

“That . . . could happen.”

“Did our work. Saw each other for dinner. Like now!” He sounds surprised to make the connection between his wild proposal and what the present already holds.

“Yes.” She can’t yet believe that luck might extend so far.

“But I’d want to sign the papers.” He peers out into an opening in the western firs, where the sun has undeniably started to set. “Because then, when I die, you could get the pension.”

She takes his shaking hand in the dark. It feels good, like a root must feel, when it finds, after centuries, another root to pleach to underground. There are a hundred thousand species of love, separately invented, each more ingenious than the last, and every one of them keeps making things.

Related and Recommended

The Tim Ferriss Show is one of the most popular podcasts in the world with more than 600 million downloads. It has been selected for "Best of Apple Podcasts" three times, it is often the #1 interview podcast across all of Apple Podcasts, and it's been ranked #1 out of 400,000+ podcasts on many occasions. To listen to any of the past episodes for free, check out this page.