چگونه می توان با تبدیل شدن به یک اعلان کننده بهتر ، نویسنده بهتری شد – وبلاگ نویسنده تیم فریس

یا ممکن است صد چیز دیگر را نیز متوجه شوم. در مورد تایپ دست یا هر چیز دیگری یک نکته صحیح قابل توجه نیست. از نظر نویسنده ، هدف این است که به نوعی توجه کند که باعث شود مورد توجه ناگهان احساس جدیدی کند ، ناگهان جالب تر از هر حقی باشد. بی شباهت به این نیست که یک عکاس خوب می تواند تقریباً از هر چیزی با یافتن لنز و نور و زاویه مناسب عکس خوبی بگیرد. من گاهی اوقات این روند را "به دنبال چیزهای خارق العاده در موارد عادی" توصیف می کنم.

بیایید از یکی از بزرگترین اعلان کنندگان تاریخ ، دیوید فاستر والاس ، مثال بزنیم. فاستر والاس در سخنرانی آغازین معروف خود ، "این آب است" – که در مورد قدرت توجه است – تجربه رفتن به یک فروشگاه مواد غذایی در یک روز پر استرس را بازگو می کند. ممکن است یک اعلان کننده خبره کم مهارت بنویسد: "شما به فروشگاه می روید و شلوغ است. صندوقدار عصبانی به نظر می رسد و چرخهای خرید شکسته اند. " اکنون ببینید که چگونه همان لحظه در نثر فاستر از طریق توجه بهتر زنده می شود:

اما به هر حال ، سرانجام به جلوی خط صندوق می رسید ، و هزینه غذای خود را پرداخت می کنید ، و به شما می گویند "روز خوبی داشته باشید در صدایی که صدای مطلق مرگ است. سپس باید کیسه های پلاستیکی وحشتناک ، شل و ول و مواد غذایی خود را با یک چرخ دیوانه که دیوانه وار به سمت چپ می کشد در گاری خود حمل کنید.

نه "صندوقدار خسته بود" بلکه صندوقدار می گوید: یک روز خوب "در یک" صدای مرگ ". نه "سبد خرید شکسته شد" بلکه "گاری با یک چرخ دیوانه که دیوانه وار به سمت چپ می کشد." پیش از این ، من نوشتن را با عکاسی مقایسه کردم. همانطور که فاستر والاس در این سطور نشان می دهد ، یکی از مهارتهای اصلی این است که بدانید چگونه بزرگنمایی کنید.

بیایید مثال دیگری از نویسنده فوق العاده Clare Sestanovich بگیریم. راوی سستانوویچ در این بخش از داستان کوتاه خود "امید قدیمی" ، در مورد زندگی در خانه ای ویران با گروهی بیست نفره می نویسد. او ممکن است نوشته باشد "خانه بو می دهد". در عوض ، او متوجه راه نویسندگی شد و این را نوشت:

خانه بوی عرق و لاستیک دوچرخه و چیزی در پشت فر داشت که بارها و بارها سوزانده می شد.

اگر یک روش صحیح برای مشاهده وجود ندارد ، راههایی برای اشتباه وجود دارد. نویسندگان مبتدی اغلب کمیت را با کیفیت اشتباه می گیرند. اگر به یکباره بیش از حد توجه کنید ، خوانندگان خود را خسته می کنید. و اگر سعی کنید مشاهدات بیش از حد را در یک جمله قرار دهید ، خطر غیر قابل درک شدن خواهید داشت.

این جمله را بگیرید: با تماشای تایپ دستان خود ، متوجه می شوم که بندهای چروکیده ام به سرعت در حال افزایش و افتادن بر روی صفحه کلید مستطیلی با هر ضربه نرم از کلیدهای پلاستیکی مشکی است که جای خود را به فشار نرم نوک انگشتان من می دهد.

جزئیات ملموس خوبی وجود دارد ، اما جمله با توصیف بسیار متراکم است. خواننده احساس ضعف می کند – و احتمالاً خواندن را متوقف می کند.

بصیرت

نوشتن عالی معمولاً بیش از توصیف یا روایت ساده وقایع است. نوشتن نیز جستجوی معنی است. گاهی اوقات یک مشاهده یا تصویر به خودی خود صحبت می کند. اما اغلب نویسندگان باید بتوانند درمورد آنچه که متوجه شده اند چیزی بگویند. بیایید به مثال تایپ برگردیم. بگویید من می خواهم در مورد تایپ بنویسم ، و من حرکات عصبانی انگشتانم را روی صفحه کلیدم مشاهده کرده ام. این شروع خوبی است ، اما هنوز هم متوجه درجه یک است. "توجه به عنوان نویسنده" به معنای بردن مشاهدات خود به مکان های جدید است.

بنابراین من همچنان نگاه می کنم و اجازه می دهم افکارم سرگردان شوند. اکنون ، من متوجه می شوم انگشتانم انگار ذهن خودشان را دارند حرکت می کنند ، که آنها حتی قبل از اینکه من آگاهانه از اینکه در جستجوی آنها هستم ، به نوعی کلیدهای مناسب را پیدا می کنند. وقتی در این مورد تعمق می کنم ، تقریباً انگار انگشتان من خودمختار به نظر می رسند ، انگار منفعلانه دارم نوع انگشتانم را تماشا می کنم. دوباره به دستهایم نگاه می کنم. آنها اکنون متفاوت به نظر می رسند ، به نوعی بیگانه هستند. به جای دست حلقه شده ای که به انگشتان عصبانی متصل است ، دو خرچنگ کوچک را می بینم که از یک ساحل سرک می کشند. دوباره نگاه می کنم تاندون های پشت دست من ناگهان شبیه رشته های ماریوت هستند. انگشتانم ، عروسک های رقص

شاید یک تصویر یا استعاره کافی باشد. این به آنچه می نویسید و مخاطبان شما بستگی دارد. اما اکنون که درباره استقلال انگشتان تایپ کردن خود تعجب کرده ام ، امکان تعجب بیشتر را ایجاد کرده ام. اکنون ممکن است به تعداد موضوعات مربوطه تأمل کنم. من ممکن است در مورد اراده آزاد و یا از کجا خلاقیت ناشی شود. من ممکن است در مورد شرایط عصبی که در آن مردم احساس جدا شدن از اندام خود را دارند ، فکر کنم. آنچه که به عنوان یک مشاهده ساده در مورد حرکت دادن دستان روی صفحه کلید آغاز شد ، اکنون مراقبه ای در مورد معنای احساس یک فرد منسجم است.

بیایید به نمونه ای از رها كردن جهان پشت ، رمانی بزرگ از رومان علام ، نگاه كنیم. در یک قسمت نزدیک به ابتدای کتاب ، یک زن و شوهر ، کلی و آماندا ، با فرزندانشان در بزرگراه رانندگی می کنند:

گلی انگشتان خود را بر روی فرمان چرمی طبل زد و یک نگاه کناری از همسرش به دست آورد. او به آینه نگاه کرد تا تأیید کند فرزندانش هنوز در آنجا هستند ، این عادت از همان نوزادی ایجاد شده است. ریتم نفس آنها ثابت بود. تلفنها روی آنها مانند فلوتهای پیازی روی کبرا کار می کردند. در مرحله بعدی ، او از تصویر به بینش فشار بیشتری می دهد: